Een Gran Fondo is een georganiseerde wedstrijd waar je op tijd probeert een parcours – meestal met behoorlijk wat hoogtemeters – zo snel mogelijk af te leggen om zo goed mogelijk te score in het in klassement. Om je te plaatsen voor het WK, moet je bij de best 20% eindigen van je leeftijdscategorie. In het voorjaar hadden een aantal CS’ers zich bij verschillende Gran Fondo’s weten te kwalificeren, en stonden Bastiaan, Pieter en Kirsten aan de start in Aalborg om in het Nederlandse tenue te mogen strijden om de felbegeerde regenboogtrui.

Met start en finish in het centrum van Aalborg, leken de eerste en laatste acht kilometer wel een stadscriterium. Daarna volgde het parcours vooral landwegen door open weilanden en bossen, die er allemaal even goed bij lagen. Alhoewel Denemarken in de wandelgangen als net zo vlak als Nederland werd bestempeld, was het parcours zeker niet geheel vlak te noemen. Korte kuitenbijters (maximaal 500 meter met stijgingspercentages van 5 tot 10%) en lopers tot 1,5 kilometer kenmerkten het parcours van 155 km en 1300 hoogtemeters. Deze klimmetjes waren niet selectief genoeg om het peloton helemaal uit elkaar te rijden, waardoor er veel in grote groepen gekoerst werd. De weersgoden waren ons zondag goed gezind. Een zonnetje, zo’n 20 graden en (voor Denemarken) weinig wind maakten het tot een perfecte wedstrijddag. Hieronder lees je hoe we alle drie de wedstrijddag beleefd hebben.

Met het WK Gran Fondo zit het seizoen er voor 2024 alweer bijna op, met de laatste Gran Fondo training op zondag 15 september. Lijkt het je wat om in 2025 ook een Gran Fondo te gaan rijden? Zorg er dan voor dat je jezelf toevoegt aan de Gran Fondo Groep in de Clubapp (als je daar niet al lang in zit natuurlijk). Vanaf begin 2025 zullen de Gran Fondo trainingen weer worden opgestart, en hopelijk staan we dan volgend jaar weer met een grote groep CS’ers aan de start van een aantal mooie wedstrijden!

Kirsten

Mijn startvak (vrouwen 18-35 jaar) vertrok om 09:30. Toen ik drie kwartier voor de start aankwam, was het vak al behoorlijk vol met rensters in de nationale kleuren van landen van over de hele wereld. Tel daar wat imponerende fietsen bij op en het WK gevoel was helemaal daar.

Toen het startschot ging, vertrok ik met een groep van ongeveer 150 rensters uit Aalborg en begon de wedstrijd. Alhoewel ik me in het peloton redelijk kon handhaven, zat ik toch te ver van achter toen na ongeveer 30 km de heuvels begonnen. De kopgroep moest ik daar laten schieten, maar ik kwam in een achtervolgende groep met ongeveer 20 andere rensters terecht, die gelukkig ook allemaal zin hadden om te werken om zo de achterstand niet al te ver op te laten lopen.

Met deze groep het ik tot het einde gefietst en ook van elke meter kunnen genieten van het publiek langs het parcours en de sfeer van zo’n groot evenement. Het blijft toch heel speciaal om in het oranje te mogen rondrijden en een heel klein beetje aan het ‘echte wielrenner’ zijn te mogen proeven.

Pieter

Vol goede moed ben ik van start gegaan in mijn categorie (mannen 55-60) met een hoop vertrouwen doordat er niet al te veel hoogtemeters waren. We hadden nog een mooie deelnemer er bij in de persoon van Mario Cippolini, die met iedereen die dat wilde op de foto ging.

Het was een grote groep van 230 man en dat gaf een hoop duw- en trekwerk en valpartijen. Goed voorin blijven is dan de opdracht maar dat blijft worstelen. Dat ging allemaal goed tot halfkoers toen we een krappe bocht ingingen met meteen een klim op een holle weg met daarna wind op de kant. Daar viel het helemaal uit elkaar en moest ik in groep 2 verder. Dat ging op zich prima. Bij het binnenkomen van Aalborg met nog 9 kilometer te gaan was ik aan het wringen voor positie, maar kreeg ik een spijker door mijn achterband en stond ik meteen stil.

Niet zo mooi natuurlijk, en aansluiting kwijt. Toen heb ik supersnel de binnenband vervangen en ben zo hard mogelijk alleen naar de finish gereden. Op de streep was dat net genoeg om groep 3 achter me te houden.

Al bij al tevreden over het resultaat ondanks de pech, en het was zeker een fantastische wielerdag. En o ja, Mooie Mario wist de sprint niet te winnen, hij werd derde. 

Bastiaan

Een camping vol fietsers uit alle landen, een officiële UCI briefing, een Nederlands shirt en proberen daar twee rugnummers op te spelden zorgde voor een andere stemming dan een reguliere cyclo. Het weer was goed, de moraal hoog, vertrouwen in de vorm en de jongste in mijn leeftijdsklasse (mannen 50-55 jaar)….hoe onrealistisch ook, op weg naar de start toch stiekem dagdromen over wonderbenen en een miraculeuze overwinning als de opvolger van Vinokurov. Dat is ook wel WK gevoel.

Een uur voor de start in het vak bij andere Nederlanders gestaan en shirtjes van de andere landen bekijken. Peloton van zo’n 240 man. Na de start direct koers en sprinten van bocht naar bocht tot 2.8km. Lichte afdaling en flauwe bocht. Voor mij vallen ze. Ik kan nog afremmen maar zie geen mogelijkheid uit te wijken. Ik rij op de valpartij in en val ook. Na de schrik snelle check. Geen hevige pijn en fiets lijkt ook ok. Ik raap Garmin van de grond en zet crashmelding uit, houder blijkt kapot en stuur staat beetje scheef. Wiel draait nog wel. Ik stap op maar ontdek nu dat achterband lek is. Geen idee hoe dat mogelijk is. Maar op dat moment slaat berusting toe. Mijn race is over. Ik kijk om mij heen en zie naast mij nog 4 achterblijvers met fysieke of materiële schade. Ik ga van de weg af omdat volgende leeftijdsklassen eraan komen.

In zijstraat vervang ik op gemak mijn binnenband. Doe een korte test of stuur het nog doet en besluit alsnog in mijn eentje door te fietsen. Ik probeer strak tempo te rijden en klimmetjes zo hard mogelijk. De route is gepijld en de weg is nog steeds afgesloten en helemaal verkeersvrij. Er staat best nog wat publiek langs de kant die mij toejuichen. Dat doet mij goed. Tijd lang heb ik de bezemwagen achter mij rijden totdat ik eerste achterblijvers ga inhalen. Met het windje en het glooiende parcours is het best afmattend. Laatste uur nog met sterke Belg gereden die ook pech had gehad. Zo aardig kapot finish gehaald. Uiteraard teleurgesteld omdat je in cyclo jezelf met anderen wil meten en maximale uit jezelf wil halen. Maar ook opgelucht dat ik hele parcours heb kunnen fietsen en niet in ziekenhuis ben beland. Volgend jaar is wk in Australië voor de liefhebbers.