CS010 @ Marmotte Granfondo
In de laatste week van juni trok een groepje CS’ers naar het pittoreske le Bourg d’Oisans om daar op 29 juni de Marmotte Granfondo te gaan fietsen.
Een Granfondo is een georganiseerde wedstrijd waar je op tijd probeert een parcours – meestal met behoorlijk wat hoogtemeters – zo snel mogelijk af te leggen om zo goed mogelijk te scoren in het in klassement. De Marmotte Granfondo leidt de deelnemers over 4 cols, te weten: Col du Glandon, Télégraphe, Col du Galibier en Alpe d’Huez, tezamen goed voor 177 km en meer dan 5000 hoogtemeters.
In de dagen voor de tocht werden door onze routebouwer Patrick al wat verkenningsrondjes gepland om de benen weer even te laten wennen aan de hoogtemeters. Gelukkig waren deze niet al te zwaar en lang, zodat we zaterdag helemaal fris waren. Na het fietsen legden we onze beentjes heerlijk te rusten aan het zwembad, onder het genot van luide Brabantste klassiekers van onze buurman ‘ons Pap’ om daarna ook goed koolhydraten te stapelen, mede mogelijk gemaakt door chef Jan.
Zaterdagochtend vertrokken we dan ook meer dan goed voorbereid naar de start, waar we om 7:30 het dorp verlieten. Het eerste stuk zat ik heerlijk in het wiel van Laurens, daarna was ik iedereen al snel kwijt. De beklimming van de Glandon was nog wel leuk, maar het beloofde ‘fijne’ platte stuk daarna viel vies tegen. Met windkracht 6 vol op de neus draaide het groepje waar ik in terecht was gekomen met maar liefst 25 km per uur richting de Télégraphé. De Télégraphe an sich was niks bijzonders. Het hoogtepuntje voor mij was Jaquim die op de top klaar stond met verse bidonnetjes en gelletjes (held!). Na een klein stukje dalen begon alweer de volgende klim; Col du Galibier. Waar er bij de vorige twee klimmen nog wel van het uitzicht genoten kon worden, werd het wolkendek hier steeds dikker en begonnen de eerste druppels te vallen. In combinatie met de wind niet perse heel leuk. Aan het eind van de klim kwam ik Albert tegen die de bemoedigende woorden sprak ‘als iemand van CS dit volgend jaar weer voorstelt om te doen, help me er dan aan herinneren dat ik dit niet meer doe’ (bij deze Albert). De top van de Galibier mochten we wegens de wind en onweer al niet meer over, via een tunnel 1 km eerder moesten we naar de andere kant van de berg. Daar was alle pret helemaal over. Zicht van ongeveer 3 meter en regen die met bakken uit de lucht kwam. Met een illustere maximale snelheid van maar liefst 44 km per uur duurde deze afdaling veel te lang. Gelukkig was het beneden in het dorp weer 30+ graden en kwam heel langzaam het gevoel in ledenmaten weer een klein beetje terug. Bij de camping stonden Tamara, Leonoor en Merel (die na het finishen van de rando gewoon nog aanmoedig energie over had!) voor ons klaar met weer verse bidonnetjes en gelletjes en een vers regenjasje. Met een gezonde dosis onderschatting begon ik aan de laatste klim, want zoals een mede Rotterdammert op dat moment tegen me zei (ja de nieuwe shirts vallen op!) ‘ah joh, het is nog maar 15 km, dat is een half rondje Rotte’. De laatste klim duurde iets langer dan een half rondje Rotte kan ik je vertellen, maar ietsjes later dan dat heb ik dan toch mijn medaille op de top van de Huez opgehaald.
’s Avonds hebben we met zijn allen genoten van de lekkerste pizza’s van le Bourg d’Oisans en had iedereen weer genoeg praatjes om het al over plannetjes voor volgend jaar te hebben.
Au revoir!