Voor de tweede keer ben ik naar Zuid-Frankrijk afgereisd. Vorig jaar had ik mijn vuurdoop en ondanks dat ik toen, samen met Jan Leegwater, besloten had dat dit waanzin was, was er toch een zaadje gepland. In november weer ingeschreven en een fully gekocht. Aan mijn materiaal zou het dit keer niet liggen. 

Met flinke zenuwen begon ik afgelopen vrijdag aan de eerste etappe. Een flinke klim omhoog en direct veel lopen. Gelukkig zag ik dat anderen ook doen, maar het stemmetje in mijn hoofd kreeg ik niet uit. Na 25km (en ik denk 3 uur later) zag ik ‘t niet meer zitten! Maar gelukkig kreeg ik ‘t toch om en reed ik door tot de tijdslimiet (die had ik bij lange na niet gehaald). Met toch een voldaan en tevreden gevoel over het asfalt terug naar de camping. 

De dagen daarna zat ik er merkbaar beter in. Ik had losgelaten dat ik de etappe uit moest rijden en kon daardoor veel rustiger mijn weg vervolgen. Uiteindelijk heb ik gefietst wat ik kon fietsen en de routes gevolgd. In tegenstelling tot vorig jaar, waar ik al veel eerder van de routes afweek. Ik heb toch weer iets overwonnen!

De beloning van les Chemins du Soleil is hoog. De uitzichten en de paden zijn waanzinnig. Je komt op plekken waar je niet van zou durven dromen en je weet dat achter iedere rottige klim iets moois komt, anders sturen ze je er niet over. Het event is super vriendelijk, de organisatie heeft alles goed geregeld en ontbijt, bevoorrading en avondeten is allemaal verzorgd. Met een plek op een fijne camping en met doktoren op crossmotoren achter je aan, voel je je ergens toch veilig op die smalle paadjes in de Alpen. 

Het zou super tof zijn om deze route eens uit te rijden! Dat is mijn doel, of dat volgend jaar al gaat zijn, moet je me nu niet vragen. Ik ga eerst bijkomen van alle spanning en nagenieten van de prachtige tocht!